Сәлеметсіз бе! Мен „Нағыз әже қайда?” әңгімесін толық оқып шықтым. Өте қызық екен. Маған қатты ұнады. Егерде мен автор болсам, мен бұл әңгімені былай аяқтайтын едім: Азат уәде берді, бірақ сол кезде уәдесін қалай орындайтыны туралы ойлаған жоқ. Ая мен Райхан әлі мұңайып жүрді. Олардың жабырқағанына қарап, менде мұңайдым. Олар күнде менен нағыз әжені қашан көрсетесің?,- деп сұрайтын. Мен бір жолы көрсетемін деп айта беретінмін. Бір күні көптен бері араласпай кеткен туысқанымыз, бізді қонаққа шақырды. Тіпті, біз ол туысқанымыз туралы ұмытып та кеткен екенбіз. Солай оның үйіне бардық. Барсақ, менің бұрыннан бері таба алмай жүрген, нағвз әжені көрдім. Тіпті, менің отыз жыл бұрынғы әжем тіріліп келген бе, деп қалдым. Ақ кимешек киген, ажарлы, жүзінен мейірімді екені көрініп тұрған әже алдымда отырды. Сол кезде Ая мен Райханда мені түртіп, әке анау нағыз әже сияқты. Ақ кимешек киіп отыр ғой деп, қасына жүгіріп барды. Әже сіз нағыз әжесіз бе?-, деп сұрады Райхан. Ау, жаным сол,- иә, мен нағыз әжемін. Нағыз әже болсаңыз маған ертегі айтып бересіз бе?,- деді Ая. Әрине, айтып беремін. Менің қыздарымның көңілдерінде бір мұң жоқ еді. Мен өз қыздарыма уәдемді орындағаныма қуанышты едім.